Skrypty konfiguratora

W nagłówku skryptu należy wprowadzić wartości do wielu pól:

Skrypt : Kod do 5 znaków oraz etykieta do 30 znaków długości.

Aktywny: Flaga służy do aktywowania lub dezaktywowania skryptu.

Kod dostępu : Istnieje możliwość przypisania kodu dostępu do każdego skryptu w celu umożliwienia filtrowania po profilu użytkownika.

Lokalizacja: Lokalizacja korzystająca ze skryptu. Domyślnie jest to lokalizacja powiązana z użytkownikiem w profilu funkcji.

Tworzenie artykułu nadrzędnego/tworzenie składnika/tworzenie marszruty: Te parametry określają czy skrypt umożliwia tworzenie artykułu nadrzędnego, BOM i marszruty. Uwaga! Jeśli opcje wyboru Tworzenie składnika orazTworzenie marszrutypozostaną odznaczone, konfiguracja odpowiadających im zakładek jest usuwana.

Tworzenie w wielu lokalizacjach: Jeżeli to ustawienie jest zaznaczone, system utworzy artykuł nadrzędny dla wszystkich lokalizacji powiązanych z artykułem referencyjnym.

Historia wyszukiwania: Jeśli opcja jest zaznaczona, system wyświetli - dla celów informacyjnych - listę produktów wyprodukowanych lub złożonych, których symbole odpowiadają kryteriom wyszukiwania.

Wyświetlanie wielopoziomowe : Zaznaczenie spowoduje wyświetlenie wszystkich wielopoziomowych składników w zakładkach walidacyjnych.

Szybkie zatwierdzenie : Zaznaczenie spowoduje zastąpienie ekranu podsumowania konfiguracji prostym komunikatem.

Wprowadzanie wspomagane: Dostępne są trzy metody wprowadzania odpowiedzi na pytania: wprowadzanie standardowe, wprowadzanie wspomagane (okna wyboru z możliwymi odpowiedziami pojawiają się automatycznie po otwarciu pytania), wprowadzanie Pytanie za pytaniem (każda odpowiedź musi zostać zatwierdzona przed przejściem do następnej).

BOM referencyjny/marszruta referencyjna: Należy określić który BOM referencyjny/marszruta referencyjna ma zostać wykorzystana oraz które alternatywy marszruty/BOMu mają być wykorzystane przy tworzeniu danych technicznych.

Metoda wyceny : Należy dokonać wyboru metody wyceny na potrzeby skryptu:

Brak

Kontrola zarządzania (rekomendowana)

Specjalna

Uwagi dotyczące szacowania kosztów przez skrypt:

1. Metoda „Kontrola zarządzania”

Dalsze dostępne możliwości wyboru to:

Koszt standardowy (a nie „Cena standardowa”)

Koszt zaktualizowany (a nie „Zaktualizowana cena standardowa”)

Koszt budżetowy

Standardową kalkulacją używaną w tym module jest ustawienie korzystające z opcji pochodzącej z BOM i związanej z tym aktualizacji tabel artykuł-koszt. Kalkulacja ma miejsce po zatwierdzeniu skryptu (utworzeniu danych). Następnie następuje ponowna aktywacja głównego artykułu nadrzędnego.

Może to być dobry moment na obliczenie ceny bazowej (pole BASPRI w tabeli Artykuły-sprzedaż ITMSALES).

Wyświetlanie wyników zatwierdzenia:

Zakładka „Koszty standardowe” wyświetla globalne wyniki kalkulacji. W tabeli wyświetlane są komunikaty należące do tej kalkulacji oraz wszystkie pojawiające się błędy.

Uwaga: Należy podkreślić, że przy kalkulacji kosztów wykorzystuje się dane z lokalizacji zadeklarowanej przy uruchamianiu skryptuoraz że bazuje się przede wszystkim na tabelach Artykuł-lokalizacja oraz Artykuł-koszt.

2. Przypadek trybu „Specyf.”

Pozostałe dostępne opcje to:

Cena bazowa

Ostatnia cena

Ocena formuły (a nie „Kalkulacja wg skryptu”)

W przypadku „Ceny bazowej” oraz „Ostatniej ceny” dostępne są następujące zmienne konfiguratora:

CSTMAT (Materiał) : Jest to suma składników końcowych. Zgodnie z dokonanym wyborem, program przyjmuje cenę bazową (pole BASPRI w pliku Artykuł-Sprzedaż) lub ostatnią cenę (pole LASRCPPRI – ostatnia wprowadzona cena – w pliku Artykuły-Lokalizacje ogółem).

CSTTOT: Suma powyższych zmiennych

W przypadku oceny za pomocą wzorów, dostępne są następujące zmienne:

CSTMAT (Materiał) : Suma pochodząca z wczytania szczegółów BOM. Dostępne tabele to Szczegóły BOM (BOO) oraz artykuł składnika (ITM).

CSTLAB (Robocizna), CSTMAC (Maszyna) oraz CSTSCO (Kooperant): Suma wynikająca z wszystkich operacji głównego centrum produkcyjnego, gniazda roboczego oraz strukturalnego kooperacyjnego gniazda produkcyjnego. Dostępne tabele to operacje (ROO) oraz gniazda produkcyjne (MWS). Wycena CSTMAC i CSTLAB dokonywana jest w zależności od typu gniazda.

CSTTOT: Suma powyższych zmiennych

Uwaga: W obu przypadkach możliwe jest nadanie WARTOŚCI polom artykułu nadrzędnego przy pomocy ustawień skryptu (metoda weryfikacji).

Wyświetlanie wyników zatwierdzenia:

W przypadku składników utworzonych przez skrypt, ceny będą identyczne z cenami artykułu odniesienia.

Tabela służy do dokonywania ustawień wszystkich pytań, które zostaną zadane użytkownikowi przy wykonaniu skryptu. Konfiguracja tych pytań dokonywana jest przy pomocy symboli typów pytań, okien wyboru artykułów, formularzy i szablonów lub dla procedur skatalogowanych.

Do każdego pytania (lub grupy pytań) można zastosować wiele warunków. Odpowiedź na pytanie może wywołać kalkulację wartości jednej zmiennej lub wielu zmiennych.

Liczba pytań w skrypcie

QSTNUM ograniczono do maksymalnie 99 przez zastosowanie ograniczenia administratora. Jest to łączna liczba pytań zadawanych w skrypcie oraz podskryptach. Wykorzystanie formularza i szablonu zależy dodatkowo od jeszcze jednego pytania. Na ekranie CFG0, maksymalna liczba pytań ograniczona jest do 150.

Do każdej linii konfiguracji można wprowadzić krótki komentarz tekstowy, w celu poprawy czytelności skryptu. Komentarze będą się pojawiać na wydruku skryptu.

Wyszukiwanie symbolu w skrypcie

Istnieje możliwość kliknięcia prawym przyciskiem myszy na pole Symbol w linii skryptu z operacji typu pytanie lub ze zmiennej w celu uzyskania dostępu do akcji „Wykorzystanie skryptu” .

Ta opcja przedstawia wykorzystanie symbolu oraz tworzy przydatną pomoc dla pośrednich ekranów konfiguracji, które są dostępne po wykonaniu czynności przez użytkownika.

Uwagi dotyczące aktywacji śledzenia przy pomocy zmiennej TRAFLG

W celu wsparcia aktualizacji oraz usuwania błędów, istnieje możliwość aktywowania pliku log.

Plik log zawiera między innymi:

Komunikaty (ostrzegające lub blokujące), wygenerowane podczas wykonywania skryptu. Komunikaty umożliwiają określenie problemu.

Działania podstawowe, podjęte w trakcie trwania faz zatwierdzania oraz generowania.

W ustawieniach skryptu istnieje możliwość aktywacji pliku log poprzez umieszczenie wiersza przypisującego wartość „1” parametrowi TRAFLG .

Uwaga: Jeżeli parametr TRAFLG nie został zadeklarowany lub przyjmuje wartość „0”, oznacza to, że logowanie nie ma miejsca.

W przypadku poważnego błędu (dostępu do pliku, braku spójności, itp.), konfigurator automatycznie przełącza się w tryb logowania w celu umożliwienia wychwycenia pierwszych oznak nieprawidłowości.

Uwagi dotyczące wyświetlania kwot dynamicznych

Istnieje możliwość dynamicznego wyświetlania kwoty wprowadzanej w skrypcie. Zmienna systemowa DYNAMT służy do tego celu — jej wartość musi zostać załadowana przez skrypt lub przez różne entry points. Tytuł tej zmiennej może być modyfikowany przy pomocy zarządzania symbolami.

Waluta przy wyświetlaniu tej kwoty jest wartością zmiennej S_CUR.

Szczegółu dostępne są w sekcji „wprowadzanie wiersza skryptu”.

Tworzenie wszystkich artykułów nadrzędnych musi przebiegać na podstawie referencyjnego artykułu nadrzędnego.

Należy więc wprowadzić w tej zakładce referencyjny artykuł nadrzędny oraz metodę wyszuk. ekwiwalencji :

Brak wyszukiwania: Numer artykułu musiał zostać utworzony przez konfigurator (o ile nie jest to przypadek numeracji automatycznej). Artykuł może być artykułem już istniejącym lub nowym.

Wyszuk. ekwiwalencji: Przeprowadzone zostanie wyszukiwanie artykułu równoważnego, zgodnie z parametrami linii artykułu, a jeżeli nie zostanie on odnaleziony, nastąpi utworzenie nowego artykułu.

Twórz zawsze : Numer artykułu musiał zostać utworzony przez konfigurator (o ile nie jest to przypadek numeracji automatycznej). Artykuł musi być nowy.

Należy następnie uzupełnić tabelę definicji artykułu nadrzędnego poprzez ponowne zdefiniowanie pól, którymi nowy artykuł różni się od artykułu referencyjnego (pola w tabelach artykuł-lokalizacja, artykuł-sprzedaż, nagłówek BOM itp., również mogą zostać ponownie zdefiniowane).

Jeśli niezbędne jest utworzenie nowego rekordu (gdy wprowadzanie operacji jest typu artykuł-klient, artykuł-koszt, nagłówek BOM itp.) niezależnie od rekordu referencyjnego, wykorzystanie Wartości domyślnych umożliwia uniknięcie ponownego definiowania wszystkich pól danej tabeli.

Istnieje możliwość modyfikacji referencyjnego artykułu nadrzędnego do wykorzystania. W tym celu należy zapisać do zmiennej systemowej RPAR kod artykułu do wykorzystania jako referencyjny artykuł nadrzędny w miejsce artykułu nadrzędnego określonego w skrypcie.

W przypadku każdej linii konfiguracji istnieje możliwość wprowadzenia krótkiego komentarza, w celu poprawy przejrzystości skryptu. Te Komentarze pojawią się na wydruku skryptu.

Zarządzanie artykułami odtwórczymi: Dokonując wyboru istniejącego artykułu nadrzędnego (bez tworzenia nowego artykułu nadrzędnego), istnieje możliwość wprowadzenia 1, 2 lub 3 opisów, żeby wybrany artykuł nadrzędny mógł być traktowany jak artykuł odtwórczy. Do tego celu służą 3 zmienne systemowe (GENDES1, GENDES2, GENDES3), o długości opisów artykułów, która może zostać wczytana na podstawie parametrów skryptu. Zmienne służą do aktualizacji opisów artykułów ITMDES1, ITMDES2, ITMDES3.

Szczegółu dostępne są w sekcji „wprowadzanie wiersza skryptu”.

Istnieją różne możliwości tworzenia kodu nowego artykułu:

Kodowanie oparte na ####

Przykład artykułu nadrzędnego:

W takim przypadku system nadaje numer automatyczny poprzez wyszukanie ostatniego artykułu o takim samym źródle w bazie danych.

W powyższym przykładzie źródłem jest „CAM_” i jeżeli ostatnim artykułem dla tego kodu źródłowego jest „CAM_0027”, system nadaje nowemu artykułowi kod „CAM_0028”.

Opcja ta przeznaczona jest do sporadycznego użycia, ponieważ może ona wiązać się z długim czasem oczekiwania przez użytkowników korzystających z takich samych przedrostków podczas zatwierdzania lub generowania konfiguracji.

Kodowanie z użyciem numeru dokumentu konfiguratora

Przykład artykułu nadrzędnego:

W takim przypadku kod artykułu zawiera numer pozycji (lub jego część) wygenerowany przez zgrupowany licznik numeru sekwencji.

Dzięki temu dwóch użytkowników pracujących na swoich danych nie będzie ograniczonych czasem oczekiwania, jaki w niektórych przypadkach może się znacznie wydłużać.

Kodowanie z użyciem licznika numeru sekwencji zdefiniowanego w kategorii artykułu

Do aktywowania tego trybu niezbędne jest zdefiniowanie licznika numeru sekwencji dla artykułu oraz określenie pustego kodu dla artykułu.

Przykład artykułu nadrzędnego:

W tym przypadku kod artykułu jest obliczany poprzez licznik numeru sekwencji kategorii.

Wykorzystywana sporadycznie, metoda ta nie jest zbyt istotna. Z drugiej strony, konieczne jest zdefiniowanie jej jako sekwencji „zgrupowanej” w sytuacji, gdy będzie ona wykorzystywana częściej, w celu uniknięcia długich czasów oczekiwania.

Kodowanie z użyciem symbolu „zmiennej” przypisanej do licznika numeru sekwencji.

Aby aktywować tę metodę, symbol konfiguratora rodzaju zmiennej jest przypisany do licznika numeru sekwencji X3.

kod artykułu stanowi referencje do tej zmiennej.

W tym przypadku kod artykułu jest obliczany poprzez licznik numeru sekwencji określony w symbolu.

Zmienna ta będzie oceniana jeden raz w chwili zatwierdzenia konfiguracji.

Jeżeli wymaganych jest kilka wartości licznika numeru sekwencji, konieczne jest użycie kilku symboli wykorzystujących ten sam licznik numeru sekwencji X3.

Wykorzystywana sporadycznie, metoda ta nie jest zbyt istotna. Z drugiej strony, konieczne jest zdefiniowanie jej jako sekwencji „zgrupowanej” w sytuacji, gdy będzie ona wykorzystywana częściej, w celu uniknięcia długich czasów oczekiwania.

Jeśli składniki mają zostać wybrane z poziomu „wyboru artykułów” lub „opcji/zmiennych”, należy wprowadzić kod okna wyboru do tabeli.

Można określić poprzednie pytania oraz ustawienia zmiennych niezbędne do dokonania wyboru.

Szczegółu dostępne są w sekcji „wprowadzanie wiersza skryptu”.

Wybór składników dodawany jest do listy składników wykorzystanego BOM referencyjnego (czynność dostępna po kliknięciu prawym przyciskiem myszy na linii składnika). W podobny sposób do tabeli można dodać inne składniki.

Te połączenia mogą być wystarczające, albo można uzależnić ich obecność od warunków określonych w zakładkach.

Części tabeli:

Numer sekwencji BOM

Składnik referencyjny

Metoda wyszukiwania ekwiwalencji:

Brak wyszukiwania: Numer artykułu musiał zostać utworzony przez konfigurator (o ile nie jest to przypadek numeracji automatycznej). Artykuł może być artykułem już istniejącym lub nowym.

Wyszuk. ekwiwalencji: Przeprowadzone zostanie wyszukiwanie artykułu równoważnego, zgodnie z parametrami linii artykułu, a jeżeli nie zostanie on odnaleziony, nastąpi utworzenie nowego artykułu.

Twórz zawsze: Numer artykułu musiał zostać utworzony przez konfigurator (o ile nie jest to przypadek numeracji automatycznej). Artykuł musi być nowy.

Liczba połączeń lub zero (jeżeli wylicza się)

Warunek tworzenia dla tego połączenia

Istnieje możliwość ponownego zdefiniowania pozostałych pól w połączeniu BOM lub składnika do utworzenia (wybierz „pola składnika” pod prawym przyciskiem).

Istnieje możliwość modyfikacji referencyjnego składnika do wykorzystania. Może istnieć wiele składników referencyjnych (wiele sekwencji BOM). Należy utworzyć specjalne zmienne użytkownika, powiązane z każdym numerem sekwencji, a następnie przed etapem tworzenia składników nadać im wartości kodów artykułów. Tworzone zmienne muszą być zakodowane w następujący sposób:

Prefiks: RCMP

Sufiks: numer sekwencji bez zer wiodących.

Ponadto możliwe jest uruchomienie podskryptu na każdym wierszu składnika. W tym celu należy w linii składnika określić kod podskryptu. Niezbędna jest jednak aktywacja zaawansowanych funkcji konfiguratora (parametr CFGADV) oraz konfiguratora wielopoziomowego (parametr CFGSSC).

Szczegółu dostępne są w sekcji „wprowadzanie wiersza skryptu”.

Podskrypty są zależne od skryptu głównego i muszą wykorzystywać następujące elementy:

te same marszruty alternatywne

te same warianty BOM

tą samą metodę kalkulacji kosztów

Informacja ta jest wymuszana przez konfigurator w momencie wykonania. Z tego względu zaleca się zapewnienie spójności ustawień.

Podczas wykonywania podskryptu w zakładce artykułu nadrzędnego, pola zdefiniowane jako „Brak ustawień” są ignorowane, podczas gdy pola oznaczone jako „reaktywacja” są przetwarzane.

Ten sposób wykorzystania jest rzadki ale może być przydatny w obliczaniu kosztów metodą „właściwą dla skryptu” (cena bazowa, ostatnia cena lub formuła) do przypisania, przykładowo, ceny do artykułu nadrzędnego.

Na przykład:Artykuły-Sprzedaż / BASPRI (cena bazowa) z formułą= S_CSTTOT * 1,1

Przypomnienie: S_CSTTOT jest kosztem globalnym, koszt jednostkowy jest równy S_CSTTOT / S_ITMQTY. W ogólnym przypadku S_ITMQTY jest równy 1 a S_CSTTOT jest równy kosztowi jednostkowemu.

Z drugiej strony, nie jest możliwe wykonanie takiego obliczenia w przypadku kalkulacji kosztów metodą „Kontrola zarządzania”, ponieważ kalkulacja jest uruchamiana na końcu zatwierdzania. W tej metodzie możliwa jest tylko ponowna aktywacja głównego artykułu nadrzędnego (skrypt główny), a odpowiadającą temu kalkulacją w takim przypadku będzie:

Formuła: [F:ITC]VLTTOT * 1,1 (VLTOT to globalny kosztem artykułu)

Pola składnika

Wszystkie pola dotyczące materiału mogą zostać zmodyfikowane lub przeliczone ponownie – tego typu modyfikacje mogą być przeprowadzane przy pomocy czynności Pola składnika , dostępnej z poziomu linii składnika.

Dane konfig.

Czynność służy do uzyskania dostępu, w trybie zapytania, do szczegółów wiersza artykułu powiązanego ze składnikiem.

Dane zarządzania zapasami

Czynność ta służy do uzyskania dostępu, w trybie zapytania, do charakterystyki składnika (dane artykułu, dane artykuł-lokalizacja, charakterystyki uzupełniania zapasów, sytuacja zapasów).

Kopiowanie BOMów

Przed wprowadzeniem do tabeli składników, istnieje możliwość skopiowania BOM. W tym celu należy wprowadzić artykuł powiązany z wariantem referencyjnym, określonym w zakładce Parametry , a następnie kliknąć „Kopiuj BOM”. Następnie lista składników referencyjnego BOM jest wstępnie wczytywana.

Uwaga: BOM referencyjny musi istnieć w pliku BOM.

Wprowadzenie referencyjnej marszruty umożliwia domyślne podpowiadanie wszystkich operacji dla danej marszruty (po kliknięciu prawym przyciskiem myszy na wierszu).

Każdą operację można następnie dowolnie modyfikować. Analogicznie, obecność operacji w marszrucie artykułu końcowego można uzależnić od odpowiedzi na pytania stawiane użytkownikowi.

Na tej samej zasadzie, istnieje możliwość modyfikacji danych dotyczących harmonogramowania w operacjach marszruty (tabela ROOSCD). Jeżeli nie zaplanowano żadnego konkretnego ustawienia, system przyjmie kody harmonogramowania określone w operacjach dotyczących marszruty referencyjnej, a następnie dokona ustawienia kodu harmonogramowania następcy jako operacji, które nie są uwzględnione w marszrucie referencyjnej.

Tabela może zostać uzupełniona przez ręczne wprowadzenie numerów operacji. W tym przypadku wstawiona operacja musi być oparta na operacji standardowej.

Istnieje możliwość wprowadzenia głównych czasów operacji do tabeli, a nawet wyliczenie ich przy pomocy „Pól operacji” , dostępnych pod prawym przyciskiem myszy.

Szczegółu dostępne są w sekcji „wprowadzanie wiersza skryptu”.

Pole operacji

Wszystkie pola operacji mogą zostać zmodyfikowane lub obliczone ponownie przy pomocy „Pól operacji” , dostępnych po kliknięciu prawym przyciskiem myszy na wierszu operacji. Przykładowo, istnieje możliwość ponownego obliczenia czasu operacji poprzez określenie metody kalkulacji.

Zakładka służy do przeprowadzania końcowych kontroli utworzonych artykułów, BOMów oraz marszrut. Kontrole ostateczne przyjmują formę komunikatów, które mogą być blokujące. Pojawiają się po zakończeniu generowania danych (np. ostrzeżenie przy pomocy komunikatu blokującego o niezgodności między dwoma składnikami).

Specjalne kalkulacje kosztów (funkcja zaawansowana)

Jeżeli użytkownik dokonał wyboru automatycznej kalkulacji kosztów, po zakończeniu generowania danych:

Dla każdego składnika BOM, uruchomiona zostanie operacja „Koszty materiału” — te operacje spowodują zapisanie kosztu jednostkowego do zmiennej systemowej „CST”. Tabele on-line dla danego połączenia to: ITMMASTER Główny artykuł, BOM, nagłówek BOM oraz BOD Szczegóły BOM.

Dla każdej operacji marszruty uruchamiane są operacje „Koszty maszyn”, „Koszty robocizny” oraz „Koszt kooperacji”. Te operacje spowodują zapisanie kosztu jednostkowego do zmiennej systemowej „CST”. Tabele on-line dla danej operacji to: ROUTING, ROUOPE, WORKSTATIO oraz WORKCOST.

Koszty całkowite „Materiał”, „Robocizna”, „Kooperacja” oraz „Koszty całkowite” zostaną obliczone przez system i zapisane do zmiennych systemowych CSTMAT, CSTMAC, CSTLAB, CSTSCO oraz CSTTOT.

Szczegółu dostępne są w sekcji „wprowadzanie wiersza skryptu”.