Kryteria wyboru

Kod obsługi

W tym polu należy wpisać kod identyfikacyjny pomocniczego kryterium wyboru. Powinien on zawierać maksymalnie 15 znaków.

Grupa docelowa

To pole służy do powiązania pomocniczego kryterium wyboru z tabelą docelową, w wyniku czego staje się ono dostępne do użycia.

W polu Typ należy zaznaczyć jeden z czterech typów pomocniczych kryteriów wyboru. Widoczne tu wartości pochodzą z lokalnego menu 2965.

W polu Opis należy wprowadzić opis pomocniczego kryterium wyboru.

Opis

W tym opcjonalnym polu można wprowadzić krótki opisowy tekst informującego użytkowników o charakterze samego pomocniczego kryterium albo o różnych zaletach, jakich można oczekiwać dzięki korzystaniu z niego.

Przetwarzanie

To pole ma zastosowanie wyłącznie do pomocniczych kryteriów wyboru o typie Przetwarzanie. Jeśli użytkownik nie kliknie pola Typ i nie zaznaczy pozycji Przetwarzanie, pole Przetwarzanie pozostanie niewypełnione. Pole zawiera nazwę procesu powiązanego z pomocniczym kryterium wyboru, jeśli takowe istnieje. Nazwy wszystkich procesów skojarzonych z kryteriami pomocniczymi składają się z przedrostka „ZSSP” oraz numeru kolejnego. W związku z tym system traktuje je jako procesy niestandardowe/specjalne.

Każdy typ kryteriów pomocniczych wymaga innego posługiwania się narzędziami.

Kryterium pomocnicze typu „Wszystkie rekordy”

To najprostszy rodzaj pomocniczego kryterium wyboru.

Ponadto użytkownik nigdy nie musi pamiętać o jego utworzeniu, ponieważ jest generowane automatycznie przez system podczas tworzenia nowej tabeli docelowej.

Użytkownik może jednak zmienić wartości atrybutów Nazwai Opis tego kryterium.

Dla tego typu kryterium nie trzeba definiować żadnych składników ani procesów. Wszystkie funkcje kryterium są domyślnie nieaktywne.

Gdy tego kryterium używa tabela docelowa, następuje utworzenie populacji zawierającej wszystkie rekordy z tabeli docelowej.

Kryterium pomocnicze typu „Łącze pierwszego poziomu”

To kryterium służy do definiowania połączeń z tabelą docelową w bazie danych zaindeksowanych pól. Użycie ograniczonych połączeń do zaindeksowanych pól gwarantuje szybkie działanie w trakcie korzystania z tabeli docelowej.

Z drugiej strony ograniczenie to zawęża spektrum możliwych powiązań między tabelami. Możliwości te są bezpośrednio uzależnione od opisu indeksów podanego w słowniku tabel programu X3.

W każdym bądź razie funkcja zarządzania pomocniczymi kryteriami wyboru pozwala na tworzenie kolejnych kryteriów. Kryteria te można stosować do indeksów baz danych zarówno standardowych, jak i specjalnych/niestandardowych.

W efekcie nawet jeśli w standardowym słowniku programu X3 brakuje kluczowego indeksu danego działania sprzedaży, istnieje możliwość utworzenia nowego niestandardowego/specjalnego indeksu, od którego będzie budowane nowe pomocnicze kryterium pierwszego poziomu.

Najważniejsze ograniczenie dotyczące tego typu kryteriów polega na możliwości tworzenia za ich pomocą powiązań wyłącznie między tabelami mającymi BEZPOŚREDNIE relacje z tabelami docelowymi. Na przykład tabela zwrotów sprzedaży (SRETURN) może być przedmiotem nowego niestandardowego/specjalnego indeksu SRHA pola BPCORD.
W ten sposób istnieje możliwość skonstruowania nowego pomocniczego kryterium pierwszego poziomu dla wszystkich zwrotów sprzedaży. Można wtedy zobaczyć bezpośredni związek między zwrotem a klientem.

Z drugiej strony tabela wierszy zwrotu (SRETURND) nie rozpoznaje w swojej definicji pola BPCORD. W związku z tym między tabelami SRETURND i BPARTNER istnieje tylko pośrednie połączenie. Rolę pośrednika pełni tabela SRETURN. W takiej sytuacji nie ma możliwości uwzględnienia tabeli SRETURND w kryteriach pomocniczych pierwszego poziomu.

Dlatego podczas definiowania tabeli docelowej bardzo ważny jest wybór odpowiednich typów pomocniczych kryteriów wyboru.

Po wybraniu typu należy skonstruować kryterium pomocnicze pierwszego poziomu:

Poziom

W ustawieniach kryterium pomocniczego pierwszego poziomu w tym polu zawsze jest wstawiana wartość 1. Tabela docelowa zawsze znajduje się na poziomie 0. To kryterium pomocnicze obsługuje wyłącznie bezpośrednie relacje z tabelą docelową, dlatego znajduje się na poziomie 1. W efekcie nie można wprowadzić wartości innej niż 1.

Tabela

W tym polu należy wpisać nazwę tabeli, która będzie połączona z tabelą docelową. Użytkownik otrzymuje do dyspozycji listę opcji do wyboru za pośrednictwem tunelu do obiektu zarządzania tabelami programu X3.

Klucz

W tym polu należy wskazać pole w tabeli połączonej, które zawiera wartość odpowiadającą kluczowi podstawowemu tabeli docelowej. Użytkownik może wybrać to pole z listy pól tworzących tabelę połączoną.

Na przykład w przypadku powiązania tabeli spotkań (BAPPOINT) z tabelą docelową Kontrahent nazwa odnośnego kontrahenta znajduje się w polu APTCMP. Oznacza to, że w kolumnie „Klucz” należy wpisać nazwę tego pola.

Tabela nadrzędna

W przypadku pomocniczych kryteriów pierwszego poziomu poziom nadrzędny zawsze jest znany systemowi. W efekcie informacja ta jest zawsze przypisywana domyślnie do kodu tabeli docelowej.

Klucz nadrzędny

W przypadku pomocniczych kryteriów pierwszego poziomu poziom nadrzędny zawsze jest znany systemowi. W efekcie informacja ta jest zawsze przypisywana domyślnie do nazwy pola reprezentującego klucz podstawowy w tabeli docelowej.

Indeks

Podczas łączenia tabeli z tabelą docelową system przyjmuje, że użytkownik wcześniej upewnił się, iż istnieje indeks pozwalający na utworzenie tego połączenia.

Jeśli indeks jest pojedynczym składnikiem, system automatycznie sprawdza zawartość pól „Indeks” i „Składniki klucza”. W praktyce ma wtedy dostęp do wszystkich niezbędnych informacji.

Jeśli indeks jest wieloskładnikowy, użytkownik otrzymuje monit o wskazanie indeksu, który posłuży do utworzenia połączenia. System prezentuje mu listę wyboru zawierającą wszystkie indeksy dostępne w tabeli, która ma zostać połączona.

Filtr lub Składniki klucza

To pole jest używane różnie pod względem składniowym. Zależy to od tego, czy użytkownik tworzy kryterium pomocnicze pierwszego poziomu czy kryterium pomocnicze grupowania.

W przypadku kryterium pierwszego poziomu należy wprowadzić wartości różnych składników zdefiniowanego wcześniej indeksu.

Liczba wpisanych wartości musi być koniecznie taka sama, jak liczba składników klucza w indeksie. Nie istnieje możliwość użycia tylko pierwszej lub drugiej części indeksu.

Zasady wpisywania składni składników klucza:

• Każdy składnik klucza musi być oddzielony średnikiem.
• Każda wartość alfanumeryczna musi być ujęta w cudzysłowy.
• O ile nie jest to wymagane, w celu uniknięcia konfliktów nazw zmiennych zdecydowane zaleca się, aby każda nazwa pola była poprzedzona standardowym skrótem nazwy właściwej klasy. W przypadku pól tabel obowiązują następujące skróty:

[F: + 3-literowy kod skrótu nazwy tabeli ze słownika programu X3].

Na przykład dla tabeli BPADDRESS jest to [F :BPA].

Należy pamiętać o regułach konfigurowania.

Definicja kryterium pomocniczego pierwszego poziomu musi spełniać pewne wymagania wymienione poniżej:

• Tabela połączona w tym typie kryterium pomocniczego musi być utworzona koniecznie na poziomie 1.
• Tej samej tabeli połączonej nie można użyć wielokrotnie w jednym kryterium pomocniczym pod różnymi cechami połączenia.
• Nie można utworzyć łącza do tabeli docelowej przechodzącego przez częściową podgrupę składników indeksu. Wszystkie składniki indeksu muszą mieć odpowiadające im wartości w wyrażeniu łącza.

Kryterium pomocnicze typu „Grupa tabel”

Ten rodzaj kryterium pomocniczego służy do tworzenia drzewa lub hierarchicznej sieci relacji między tabelami odwołujących się do tej samej tabeli docelowej. Kryterium tego rodzaju można używać tylko w sytuacji, gdy występują trudności albo w ogóle nie można skorzystać z kryterium pomocniczego pierwszego poziomu.

W odróżnieniu od kryteriów pomocniczych pierwszego poziomu ten typ kryterium służy do definiowania połączeń między tabelami w bazie danych niezaindeksowanych pól. Ponadto łącza nie prowadzą tylko do tabeli docelowej, ale potencjalnie również do każdej innej tabeli o podobnych cechach.

Dzięki temu wychodząc od jednej tabeli w słowniku programu X3 można przez kolejne tabele na wyższych poziomach przejść aż do tabeli docelowej.

Innymi słowy ten typ kryterium pomocniczego znacznie poszerza zakres operacji możliwych do wykonania na tabelach docelowych.

Konstruowanie kryterium pomocniczego Grupa tabel: w przykładzie z tabelą docelową „Krzesło”

Kryterium pomocnicze pozwala znaleźć wszystkich kontrahentów, którzy zamówili krzesła.

Definicja tabeli docelowej wygląda następująco:

Pomocnicze kryterium wyboru określa podstawowe mechanizmy wyszukiwania, które umożliwiają odnalezienie kontrahenta w rekordzie artykułu.

Kryterium przekazuje następującą wartość semantyczną do kryterium artykułu: „Zamówione artykuły”. W związku z tym musi prowadzić do tabeli kontrahentów za pośrednictwem zamówień klienta.

Zaleca się następującą ścieżkę:

Z rekordu artykułu należy przejść w górę do pozycji zlecenia. Z pozycji zlecenia należy koniecznie przejść w górę do zlecenia. Ze zlecenia należy przejść do kontrahenta.

W poniższej tabeli pokazano przebieg ścieżki:

Z najniższego poziomu tabeli ITMMASTER system musi przechodzić w górę do tabeli pozycji zlecenia SORDERQ. W tej tabeli nadrzędnej (SORDERQ) należy wskazać pole zawierające wartość „Krzesło” („Krzesło” to kod artykułu ). W tabeli SORDERQ jest to również pole ITMREF.

Następnie z tabeli pozycji zlecenia należy wskazać, które pole w tabeli nadrzędnej zawiera kod zlecenia. W obu tabelach jest to pole o nazwie SOHNUM.

Wreszcie z poziomu tabeli zamówień klienta użytkownik wskazuje, które pole w tabeli docelowej zawiera kod kontrahenta. W tabeli kontrahentów jest to pole BPRNUM. W tabeli zamówień klienta jest to pole BPCORD.

Na podstawie tych informacji system jest w stanie ustalić, który kontrahent zamówił krzesło.

Tego typu układu nawigacyjnego można używać bez ograniczeń w zakresie wszystkich tabel pod warunkiem, że istnieją niezbędne połączenia między tabelami.

W tym kontekście warto zamieścić kilka dodatkowych wyjaśnień na temat reguł konstruowania kryteriów pomocniczych służących grupowaniu.

Poziom

W tym polu jest podany poziom tabeli w strukturze połączeń między tabelami.

• Poziom 0 odpowiada tabeli docelowej.
• Poziom 1 odpowiada tabeli bezpośrednio połączonej z tabelą docelową.
• Poziom 2 odpowiada tabeli połączonej z tabelą na poziomie 1
  itd.

Tabela

W tym polu można wpisać nową tabelę, która ma być objęta strukturą połączeń. Użytkownik otrzymuje do dyspozycji listę opcji do wyboru za pośrednictwem tunelu do obiektu zarządzania tabelami programu X3.

Klucz

W tym polu należy wskazać pole w nowo wstawionej tabeli, które zawiera wartość odpowiadającą odnośnemu polu w tabeli nadrzędnej. Użytkownik może wybrać to pole z listy pól tworzących tabelę.

Tabela nadrzędna

W tym polu użytkownik może wskazać nazwę tabeli zajmującej wyższy poziom w strukturze połączeń. Użytkownik otrzymuje do dyspozycji listę opcji zawierającą wszystkie tabele z bezpośrednio wyższego poziomu.

Klucz nadrzędny

W tym polu należy wskazać pole w tabeli nadrzędnej, które zawiera wartość odpowiadającą odnośnemu polu w tabeli na niższym poziomie. Użytkownik może wybrać to pole z listy pól tworzących tabelę.

Indeks

To pole nie pełni żadnej roli w konstrukcji kryterium pomocniczego służącego grupowaniu. W związku z tym jest nieaktywne.

Filtr lub Składniki klucza

Powiązania między polami są łatwe do utworzenia i niezbędne w przypadku połączeń z pojedynczymi składnikami.

Jednak w celu poprawnego utworzenia niektórych łączy należy podać także dodatkowe informacje.

Dobrym przykładem jest tabela adresów (BPADDRESS). Zawiera pole BPANUM, w którym jest zapisany kod jednostki używającej danego adresu. Konstrukcja łącza wygląda następująco:

Problem polega na tym, że w polu BPANUM może się znajdować kod kontrahenta, kod firmy, a nawet kod lokalizacji. Dodatkowe informacje są niezbędne, aby dokładniej rozróżniać relacje między polami BPADDRESS i BPARTNER. Dla tych informacji jest przeznaczone pole BPATYP. Jeśli użytkownik chce pracować tylko na podgrupie adresów związanych z kontrahentem, należy dodać osobny filtr:

Wpisanie dodatkowego filtra jest regulowane przez pewne reguły tworzenia składni.

• Każde wyrażenie logiczne musi być oddzielone operatorem w następującej postaci:

• Każda wartość alfanumeryczna musi być ujęta w cudzysłowy.
• O ile nie jest to wymagane, w celu uniknięcia konfliktów nazw zmiennych zdecydowane zaleca się, aby każda nazwa pola była poprzedzona standardowym skrótem nazwy właściwej klasy. W przypadku pól tabel obowiązują następujące skróty:

[F: + 3-literowy kod skrótu nazwy tabeli ze słownika programu X3].

Na przykład dla tabeli BPADDRESS jest to [F :BPA].

Należy pamiętać o regułach konfigurowania.

Definicja pomocniczego kryterium grupującego musi spełniać pewne reguły:

• Definiowanie struktury połączeń między tabelami zawsze odbywa się od góry do dołu. Innymi słowy najpierw jest wypełniany poziom 1, potem 2, 3 itd.
• Tej samej tabeli nie można użyć wielokrotnie w jednym kryterium pomocniczym.
  W związku z tym, jeśli tabela docelowa wymaga połączonego wyszukiwania wśród artykułów zamówionych i zafakturowanych, należy użyć dwóch różnych kryteriów wyboru równocześnie.

Kryterium pomocnicze typu „Przetwarzanie”

Ten typ kryterium pomocniczego umożliwia edytowanie i wykonywanie kodu aplikacji mającego służyć wygenerowaniu populacji dla tabeli docelowej w jej kontekście.

Kryterium tego rodzaju można używać tylko w sytuacji, gdy występują trudności albo w ogóle nie można skorzystać z kryterium pomocniczego pierwszego poziomu ani kryterium grupowania tabel.

W celu utworzenia tego kryterium pomocniczego wystarczy zaznaczyć typ Przetwarzanie i potwierdzić zamiar utworzenia.

Utworzenie kryterium typu Przetwarzanie powoduje wyłączenie tabeli wprowadzania elementów kryterium pomocniczych, ale też aktywację menu Funkcje - Definicja procesu .

Aby rozpocząć tworzenie procesu, użytkownik musi kliknąć menu Funkcje - Definicja procesu.

Utworzony proces można otworzyć i zmodyfikować z poziomu pomocniczego kryterium wyboru albo menu Projektowanie - Słownik procesów - Procesy .

Pomocnicze kryterium wyboru przejmuje kontrolę nad tworzeniem szkieletu przetwarzania, który musi realizować szereg założeń:

• Umożliwienie wywoływania procesu przez docelową funkcję za pośrednictwem etykiety oraz struktury standardowych konfiguracji.
• Wykonywanie procedur cyklicznych dla wszystkich procesów tego typu.
• Izolowanie podprogramów — fragmentów kodu, które zazwyczaj są stałe, ale można je też modyfikować.
• Zaoferowanie programistom możliwości — w skrajnych przypadkach — modyfikowania wszystkich elementów tworzących program w celu rozwiązania bardziej skomplikowanych i nieprzewidzianych problemów.

Szkielet przetwarzania składa się z różnych sekcji opisanych poniżej:

• BEGIN: Ta sekcja służy do deklarowania zmiennych roboczych oraz do czyszczenia zawartości pliku populacji tworzonego wskutek użycia tabeli docelowej.
  Sekcja jest zawarta w podprogramie. Oznacza to, że raczej nie będzie modyfikowana.
• Sekcja użytkownika przeznaczona do otwierania tabel: Ta sekcja przejmuje kontrolę nad otwieraniem tabeli docelowej. Programista może wtedy otworzyć dodatkowe tabele niezbędne do utworzenia tabeli docelowej.
• Pętla wyszukiwania użytkownika:Ta sekcja pozostaje do dyspozycji programisty. Może w niej wpisać składnię optymalizującą wyszukiwanie.
• SETDATA: Ta sekcja jest wykorzystywana do transakcyjnego zarządzania rekordami wyników wyszukiwania. Przejmuje także kontrolę nad alokacją informacji różnicujących niezbędnych później przy zarządzaniu tabelami docelowymi.
  Sekcja jest zawarta w podprogramie. Oznacza to, że raczej nie będzie modyfikowana.
• Sekcja, którą należy podać w kluczu podstawowym tabeli docelowej:Za pomocą tej sekcji programista modyfikuje klucz podstawowy zdefiniowany przez system dla tabeli docelowej. Zazwyczaj domyślny klucz jest poprawny.
• WRITEDATA: Ta sekcja jest wykorzystywana do fizycznego zapisania rekordu populacji w bazie danych. Umożliwia zarządzanie transakcjami (operacjami) oraz błędami.
  Sekcja jest zawarta w podprogramie. Oznacza to, że raczej nie będzie modyfikowana.
• TRANSACT: Ta sekcja administracyjna chroni optymalne działanie funkcji zarządzania transakcjami sugerowane domyślnie w trakcie przetwarzania.
  Sekcja jest zawarta w podprogramie. Oznacza to, że raczej nie będzie modyfikowana.

Moduł przetwarzania kontroluje wyłączanie wszystkich filtrów ustawionych dla tabeli docelowej.

Podsumowanie cech wszystkich typów pomocniczych kryteriów wyboru

Aby ułatwić zrozumienie sytuacji, w których należy korzystać z poszczególnych typów kryteriów pomocniczych, w tabeli poniżej skrótowo wymieniono najważniejsze cechy poszczególnych typów. Wybór między typami można wtedy uzależnić od ograniczeń, jakim podlegają tabele docelowe.