Konta

• Zakładowy plan kont (pole COA)

To pole przywołuje plan kont, na którym zostanie utworzone lub przypisane konto lub piramida (ogólne, analityczne lub obydwa).
Przed utworzeniem konta lub piramidy, należy kliknąć na Plan z poziomu zakładki działań, aby wskazać Plan kont, który należy przypisać.

• Konto (pole ACC)

Numer konta, który służy do określania go w planie kont.
Kodyfikacja kont zależy od opcji formatu i długości zastosowanych podczas konfiguracji planu kont.

Dwa konta mogą mieć taki sam kod, ale nie mogą być częścią jednego planu.

Jeśli zachowane zostanie numerowanie kont z opcją stałej długości, wprowadzone numery kont zostaną automatycznie uzupełnione zerami do długości określonej w konfiguracji.

• pole DESTRA

Klasyczny opis bieżącego rekordu.

• Konto zbiorcze (pole SAC)

To pole wyboru jest dostępne tylko, jeśli pole Kontrola zostało wybrane w funkcji Plan kont (GESCOA).

Należy zaznaczyć to pole, aby wskazać, że konto jest powiązane z kontrahentem.

• Aktywny (pole ENAFLG)

• Krótki tytuł (pole SHOTRA)

Ten opis jest używany na niektórych ekranach lub w raportach, jeśli nie ma wystarczająco miejsca do wyświetlenia długiego opisu.

• Skrót (pole ACCSHO)

Każde konto może posiadać kod wywołujący, który służy jako skrót klawiszowy w trybie wprowadzania danych (dla zapisów i dokumentów). Kod ten jest wymagalny dla kont rozrachunkowych. Kod wywołujący musi rozpoczynać się literą.
Nie wolno mylić kodu z konfiguracją mnemoniczną w rekordzie dziennika:

• Kod wywołania dziennika składa się tylko z jednego znaku (litery lub cyfry),
• Jest on powiązany z kontem i konkretnym dziennikiem.

W przypadku konta kontrolnego, pole to zawiera konto kontrolne. (Na przykład, C1 dla konta rozrachunkowego odbiorcy).

• Waluta (pole CUR)

Jest to waluta księgowania.
Jeśli waluta została określona, wpisy będą przypisywane tylko w tej walucie. Jeśli nie wybrano waluty, podczas wprowadzania każda waluta może zostać zaakceptowana.

• Kod dostępu (pole ACS)

Po przypisaniu, kod dostępu służy do ograniczenia możliwości operowania na kontach w oparciu o profile użytkowników. (Patrz: dokumentacja Kody dostępu).
Zapisy i zmiany na koncie mogą być wprowadzane wyłącznie przez użytkowników, w profilu których istnieje odpowiedni kod dostępu. Stosownie do nadanych uprawnień, możliwe będą następujące operacje:

• Zapytanie: służy do wyświetlania wpisów zaksięgowanych na koncie (rekord bazy danych można wyświetlić zawsze).
• Modyfikacja: Umożliwia modyfikowanie rekordu bazy danych,
• Wykonanie: służy do księgowania zapisów na koncie.

• Kod wykluczający (pole AUZ)

W celu zapewnienia spójności księgowań istnieje możliwość zakazania wprowadzania kont powiązanych z określonymi wymiarami, kont z innymi kontami lub wymiarów z innymi wymiarami.
Zasada polega na określeniu par „kodów zakazujących”, które nie są kompatybilne z księgowaniem. Jeśli konto i wymiar mają niekompatybilne kody, nie mogą być używane do księgowania tych samych pozycji.
Kod zakazujący można wprowadzić bezpośrednio na tym poziomie lub z poziomu konfiguracji Kody zakazu wymiar-wymiar albo konto-konto, czy też konto-wymiar .

• Okres ważności od (pole VLYSTR)

Te daty definiują okres, podczas którego można używać konta w celu księgowania zapisu.
Jeżeli nie wprowadzono daty rozpoczęcia, konto może być używane od pierwszego dnia pierwszego roku obrotowego.
Jeżeli nie określono daty zakończenia, konto może być używane od daty rozpoczęcia bez ograniczeń czasowych.

• Okres ważności do (pole VLYEND)

• Firma/lokalizacja/grupa (pole FCY)

Jeśli pole to jest wypełnione, konta dostępne będą tylko dla lokalizacji, firmy lub określonej grupy
. Lokalizacja określona tutaj musi być lokalizacją finansową.

• pole LIBFCY

• Klasyfikacja (pole CLSCOD)

Identyfikator klasy konta, składający się z od 1 do 10 znaków alfanumerycznych. Jest to klasa konta powiązana domyślnie z bieżącym planem kont. Ta wartość jest domyślnie pobierana z ustawień planu kont.

Określa ona:

• Zachowanie procesu zamykania w kwestii konta (CFE lub nie).
• Kierunek salda konta w różnych raportach i zapytaniach dla kont analitycznych.

Podział na klasy umożliwia odróżnienie kont pozabilansowych od innych kont.

• pole CLSNAM

• Inne plany (pole OTHCOA)

W tym polu wpisz plan kont, inny niż oryginalny, dla którego konto będzie otwarte na raportowanie.
Na przykład, w przypadku konta planu SOC, nie deklarującego planu ANA w tej strefie oznacza, że to konto nigdy nie jest raportowane dla planu ANA.

• Konto domyślne (pole DEFACC)

Jest to domyślne konto śledzone w innym planie. Jeśli to pole jest puste to konto docelowego planu jest śledzone, ale bez domyślnego powiązania.
Jeśli bieżące konto jest śledzone na innym planie to można powiązać je z domyślnym kontem planu docelowego. Ta pozycja jest używana do zdefiniowania reguł propagacji z bieżącego konta do innego planu kont.
To pole jest opcjonalne, jeśli domyślna wartość nie jest wymagana.

Tabela Domyślnego konta jest używana do konfiguracji śledzenia konta na innych planach kont.
Podczas tworzenia konta reguły propagacji bieżącego konta na inne plany kont folderu pochodzą domyślnie z reguł powiązania wskazanych w sekcji Domyślne konta źródłowego planu kont. Tę regułę można zmodyfikować na poziomie rekordu konta.

• Klasyfikowanie kont (pole SCRACC)

Ekran przedstawia ścisłą lub otwartą autoryzację.
Jeśli kod określony w poprzednim obszarze jest całkowicie odzyskany w polu Ekran , konto nie będzie modyfikowalne, a konto z planu kont bieżących i konto z planu miejsc docelowych będą mieć odpowiednie wartości.
Jeśli wskazano kod (na przykład „EN*”), konto będzie modyfikowalne, ale przeprowadzona będzie kontrola ważności, uwzględniająca ekran, (zgodnie z przykładem, konto musi zaczynać się od „EN”).
Jeśli pole jest puste („*”) program weźmie pod uwagę konto domyślne określone w poprzednim polu i autoryzuje wszystkie inne wartości.
Wieloznaczniki to:

• „*” zastępujący jakikolwiek ciąg znaków,
• „?” zastępujący pojedynczy znak.

• Wpis obowiązkowy (pole OBYIPT)

Księgowanie na koncie może być obowiązkowe lub opcjonalne.
Jeśli pole jest ustawione na „Tak”, monitorowanie dla określonego planu kont będzie obowiązkowe podczas wprowadzania zapisu w dzienniku/ dokumentu.
Jeśli pole jest ustawione na „Nie”, monitorowanie dla określonego planu kont będzie opcjonalne podczas wprowadzania zapisu w dzienniku/dokumencie.

• Zarządzanie VAT (pole FLGVAT)

W przypadku konta, może zaistnieć 5 różnych sytuacji dotyczących VAT:

• Konto jest „VAT-owskie” tzn. można na nim księgować zapisy, które muszą zostać uwzględnione w celu określenia podstawy opodatkowania w deklaracji VAT. Konta sprzedaży i zakupu muszą zostać sparametryzowane jako „VAT-owskie”.
• Konto jest „Nie- VAT-owskie” tzn. nie ma żadnego związku z wymiarem podatku VAT. Konta wynagrodzeń pracowniczych, koszty amortyzacji albo konta rozliczeniowe podatku VAT muszą zostać sparametryzowane jako „Nie-VAT-owskie”.
• Konto jest „kontem VAT”, tzn. dokonuje się na nim księgowań, które muszą zostać uwzględnione w celu określenia wartości podatku VAT do zadeklarowania.
• Konto jest kontem „UE VAT”, tzn. dokonuje się na nim księgowań, które muszą zostać uwzględnione w celu określenia kwoty podatku do zadeklarowania w innym kraju UE.
• Konto jest kontem „zaliczka” (konto 409 lub 419).

• Księgowanie podatku (pole VATIPT)

Jeśli konto sparametryzowano jako „Poddane”, „konto VAT”, „VAT UE” lub „Konto zaliczek” należy tu wskazać typ VAT do zadeklarowania.
Może wystąpić osiem typów VAT (następujące trzy mają zastosowanie dla francuskiego VAT):

• VAT naliczony od towarów i usług
• VAT naliczony od nabycia środków trwałych
• VAT należny od sprzedaży.

Pole to jest wykorzystywane przy deklaracjach VAT, w celu określenia wartości VAT, która ma być zadeklarowana, przy użyciu odpowiednich pól raportu przygotowania deklaracji VAT.

• Podatek (pole VAT)

Każde konto może posiadać domyślnie trzy konta podatkowe określające obliczenie podatku, księgowanie i modalności deklaracji (w celu uzyskania dalszych informacji patrz dokumentacja:Stawki podatku
Pierwszy kod, który należy wprowadzić to kod VTA . Pozostałe dwa kody muszą być innego typu.
Jeżeli parametr SAITAX jest ustawiony na „tak”, wymagalne jest wskazanie co najmniej jednego kodu podatkowego w trybie tworzenia konta. Jeśli parametr ten jest ustawiony na „Nie”, można utworzyć konto bez kodu podatkowego.
Kod podatkowy jest wyszukiwany przez reżim podatkowy faktury w tabeli dodatkowej nr 1, w polu „Kod podatku”.

• Prowizja od usług (pole ESDTRK)

Pole wyboru do identyfikacji kont, o których mowa w Europejska deklaracja otwartejmogą być dostępne tylko dla kont, które są przedmiotem zarządzania VAT.
W trybie tworzenia konta, opcja ta jest aktywna domyślnie, jeśli konto dotyczy VAT należnego i gdy domyślny kod podatkowy jest powiązany z rodzajem UE.

• Typ kontroli (pole TYPVATCTL)

• Kod podatku (pole VATCTL)

• Konto rezerw (pole SUBACC)

Konto zadań okresowych (zazwyczaj konto klasy czwartej) może być powiązane z kontem bieżącym (często typu ładowanie lub element). Funkcja automatycznego bilansowania zadań okresowych służy do automatycznego zamknięcia konta przeciwstawnego do powiązanego z nim konta zadania okresowego.
Pole to jest wykorzystywane przez funkcję automatyczną zadań okresowych w celu rozpoznania konta, w odniesieniu do którego zamknięcie zadania okresowego musi zostać zbilansowane w dzienniku. Jeżeli konto to jest kontem rozrachunkowym, użytkownik musi podać kod kontrahenta korespondujący z następnym polem.

• Kontrahent (pole SUBBPR)

• Różnice kursowe (pole DIFFLG)

Podczas uzgadniania zapisów w walucie, mogą pojawić się automatyczne różnice kursowe dotyczące płatności. Mechanizm można wyłączyć w przypadku kont, dla których różnica kursowa nie wywołuje skutków. Funkcjonalność ta znajduje zastosowanie dla kont, które można uzgodnić.

• Sposób oceny (pole DIF)

Różnice kursowe mogą być generowane tylko dla konta, które ma zaznaczone pole „Wynik” lub „Saldo”
Różnica pomiędzy tymi dwoma typami zależy od obliczania odchyleń oraz rodzaju odchylenia użytych kont. Funkcja Różnice kursowe służy do generowania księgowań dwóch typów.

Wyniki:

Opcja ta jest preferowana dla kont gotówkowych prowadzonych w walucie. W istocie, dla tego typu kont, użytkownik może chcieć wygenerować ponownie księgowania aktualizacji wyceny salda konta (waluta konta w walucie księgowej lub walucie księgi głównej) w momencie zamknięcia.
Różnica jest wówczas obliczana na podstawie salda. Wykorzystywane konta odchyleń to konta wynikowe (zysk lub strata z różnic kursowych zdefiniowana w zakładce planu kont „Inne konta” w pozycjach 9 i 10).

Saldo

Opcja ta jest preferowana dla kont rozrachunków z odbiorcami/dostawcami prowadzonych w konkretnej walucie, albo nie.
Na koniec okresów, użytkownik może chcieć wygenerować otwarte księgowania dla kont odbiorców/dostawców w celu podejrzenia ukrytych zysków i strat z faktur lub operacji według waluty.
Ukryte zyski i straty są zatem kalkulowane na podstawie pozycji otwartych zapisów w walucie na kontach oznaczonych flagą „Saldo”.
Wykorzystywane konta odchyleń to konta rzeczywiste (zwiększenie/zmniejszenie kont rozrachunków/zobowiązań, zdefiniowanych w zakładce planu kont „Inne konta” w pozycjach 5, 6, 7 i 8).

• Zarządz. rodz. kursu (pole TYPRATFLG)

• Typ kursu (pole TYPRAT)

• Odchylenia kont (pole CNVACCDES)

• Konto (pole CNVACC)

• Uzgodnienia (pole MTC)

Wszystkie konta ogólne i/lub analityczne mogą używać uzgadniania.
Flaga ta jest zaznaczona na koncie tylko wtedy, gdy księgę„można uzgadniać”.

• Zysk i strata (pole LOSGAIGNR)

• Sumowanie w raportach (pole CEN)

Centralizacja służy do uzyskiwania w trakcie drukowania księgi głównej podsum zapisów (posortowanych wg dziennika).

Pole to wykorzystywane jest podczas drukowania księgi głównej:

• jeśli konto jest scentralizowane, w księdze głównej zostanie wyświetlona globalna kwota w podziale na dzienniki i miesiące,
• jeśli nie, szczegóły zapisów pojawią się w księdze głównej. Pole to nie wywołuje żadnych następstw na przechowywania danych. W istocie, ze względu na monitorowanie, szczegóły zapisów przechowywane są niezmiennie w bazie danych, bez względu na wartość tego pola.

• DAS2 (pole DAS)

Pole wskazuje czy na koncie dokonywane są księgowania, które należy uwzględnić w Deklaracji opłat (DAS2: opłaty, prawa autorskie, itp.).

Jeśli pole jest zaznaczone, należy wskazać rodzaj kwot, które mają być uwzględnione w deklaracji.

• Konto analityczne DAS2 (pole DASTYP)

Rodzaj opłat wykorzystywany jest przez automatyczny proces deklaracji DAS2.
Można przydzielić tylko jeden typ opłat do konta, dlatego użytkownik musi utworzyć tyle ksiąg głównych, ile typów opłat.

• 281.5 (pole FLG281)

• Kategoria 281.5 (pole TYP281)

• Przeniesienie salda w walucie (pole FRWCUR)

Dowód określa regułę zarządzania, która ma być stosowana do zapisów z przeniesienia, oznacza to, że należy zaznaczyć klasę konta jako Pozycje z przeniesienia.
Jeśli jest aktywny, pozycje przeniesione generowane są w walucie.. Jeśli nie, pozycje przeniesione generowane są w walucie, w której prowadzona jest księga.

• Podstawa zniżki (pole FLGDEP)

• Uaktualnienie salda (pole UPDBLC)

Pole to określa, czy księgowanie na tych rozrachunkach wyzwala aktualizację salda rekordu „odbiorca” lub „dostawca” Jeśli wartość w tym polu zmieni się, użytkownik musi ponownie obliczyć odpowiednie saldo.

• Typ wydatków (pole RITTYP)

Typ opłaty charakteryzujący konto, w celu uwzględnianie, lub nie, przy obliczaniu retencji.

• Konto prowizyjne (pole GACPVS)

• Znak domyślny (pole SNSDEF)

Istnieje możliwość zdefiniowania domyślnego znaczenia konta. Informacja ta powoduje automatyczne ustawienie kursora w kolumnie „Winien” lub „Ma” maski wprowadzania księgowania.

• Znak salda (pole SNSBLC)

Znak salda to zwykle spotykany znak dla salda określonego konta.
Informacje tego typu są sprawdzane na koniec roku obrotowego i służą do sporządzenia listy kont, których saldo ma znak niespójny z tymi informacjami. Jeśli wybrano wartość „nie określono”, nie będzie dokonywana tego rodzaju kontrola.

• Śledzenie w Środkach Trwałych (pole FLGABL)

Okienko to musi być zaznaczone, aby autoryzować użycie kont dotyczących aktywów i wydatków, którymi zarządza się w module Aktywa. W takim przypadku obowiązkowe jest wpisanie rodzaju księgowego tego konta.
Gdy Raportowanie aktywówjest uaktywnione, można wypełnić pole wyboru Tworzenie wydatku .

• Tworzenie nakładów (pole FLGEXPCRE)

To pole wyboru może być modyfikowane tylko wtedy, gdy funkcja „Raportowanie w środkach trwałych” jest uaktywniona.
Jest ona uaktywniana w celu wskazania, że zatwierdzenie pozycji faktury zaksięgowanej dla danego konta musi skutkować utworzeniem kosztów w module „Środek trwały”.

System ten działa tylko wtedy, gdy następujące ustawienie jest również wdrożone:

• Typ dokumentu:
  - Eksport „Tworzenie kosztu” musi być uaktywnione, aby autoryzować automatyczne tworzenie kosztów w module „Środek trwały” podczas wprowadzania dokumentu przypisanego do typu dokumentu.
• Zapisy w dzienniku:
  - ta kategoria musi być: Rzeczywista
  - ten status musi być: Ostateczny.

• Rodzaj zapisu księgowego (pole GACACN)

Należy wypełnić to pole, gdy Raportowanie aktywów jest aktywne.
Pole to służy do wprowadzenia rodzaju księgowania związanego z kontem.

• Zarządzanie LVA (pole LVATYP)

• Konto zbiorcze (pole DESIG)

• Autoryzacja (pole AUZBPR)

Tabela ta służy do określenia, czy rozrachunek może dot. wszystkich typów kontrahenta. Z parametrami w rekordzie kontrahenta korespondują różne typy kontrahentów.
Przy typie kontrahenta, gdzie pole Autoryzacja ustawione jest na NIE, nie będzie możliwe powiązanie rozrachunku.

• Pomiń przy liczeniu różnic (pole FIFOVARPRO)

• Monitorowanie budżetu (pole BUDTRK)

Raportowanie budżetu jest możliwe tylko i wyłącznie wtedy, gdy konto jest załączone do księgi analitycznej z opcją budżetowania. Zaznaczenie pola skutkuje autoryzacją do dokonywania na tym koncie zapisów budżetowych.

• Dystrybucja tymczasowa (pole TIMDSP)

Tymczasowy klucz jest używany do zdefiniowania sposobów podziału budżetu rocznego, przypisując na każdy miesiąc współczynnik wagi (zobacz dokumentacja Dystrybucja tymczasowa).
Jeśli pole jest puste, ten sam współczynnik jest stosowany dla każdego miesiąca.

• Wprowadzanie jed. niefinansow. (pole FLGUOM)

Księgowanie wartości, analityczne lub budżetowe, może być uzupełnione przez księgowanie ilości na podstawie jednostki niefinansowej związanej z kontem analitycznym. Flaga „Wpis NFU” musi być nieaktywna.

• Jednostka niefinans. (pole UOM)

Ilość wprowadzona dla każdego dowodu księgowego jest wyrażona w tej jednostce
Wartość domyślna nadana tej jednostce może być używana do automatycznego obliczania ilości po wprowadzeniu dokumentów lub faktura kontrahenta w trybie wprowadzania budżetu.
Wartość domyślna musi być wyrażona we wspólnej walucie, a przeliczenie na walutę wprowadzania jest przeprowadzane automatycznie przez Sage X3.

• Wartość domyślna (pole VALUOM)

Wartość standardowa wskazana tutaj pozwala na wcześniejsze zainicjowanie ilości w zależności od kwoty.
Wyrażona jest we wspólnej walucie.

• pole CURUOM

• Alokacja (pole DSP)

Kody dystrybucji analitycznej są używane do automatycznej dystrybucji kwoty pozycji księgowania pomiędzy kilka pozycji analitycznych zgodnie z przypisanymi wagami za pomocą pojedynczego zapisu.

• Wymiar (pole DIE)

Pole to służy wprowadzeniu lub wyborowi jakiegokolwiek typu wymiaru analitycznego sparametryzowanego w bazie danych.
Domyślnie, jeżeli konto jest przedmiotem ekranu definiowanego w planie kont, ładowane kody typów wymiarów pochodzą z powiązanej konfiguracji planu kont. Można modyfikować tę listę. Jeśli na liście jest zadeklarowany typ wymiaru, oznacza to, że konto jest monitorowane tym typem wymiaru.
Przeciwnie, jeśli na liście nie ma zadeklarowanego typu wymiaru, oznacza to, że konto go nie przydzieli.

• Domyślna wartość wymiaru (pole CCEDEF)

Istnieje możliwość określenia dla każdego typu wymiarów domyślnej wartości wymiaru, która zostanie przedstawiona przy wprowadzaniu księgowania lub dokumentu na tym koncie analitycznym.

• Hierarchia (pole PYM)

Głównie używane w raportach i zapytaniach, hierarchie służą do opisywania poziomu podsumowania i porządku informacji, które mają zostać odzyskane. Ten proces odbywa się automatycznie i jest aktualizowany z datą wsteczną.
W zależności od celów analizy i syntezy, możliwe jest przypisanie każdego konta ogólnego i analitycznego do kilku hierarchii. Z drugiej strony strony konto można przypisać tylko raz do jednej hierarchii (do jednej grupy kont).
Może się to odbywać również wewnątrz specyfikacji grup kont.

• Grupa (pole GRU)

Grupa Hierarchii , w której zawarte jest konto.

• Poziom (pole LEV)

Poziom definicji grupy kont.

• Wiersz (pole PRNROW)

Jest to zlecenie drukowania dla grupy tego samego poziomu.

• Filtr (pole CRI)

Ekran dostarcza autoryzację otwartą lub dokładną.
Jeśli wskazano kod (przykładowo „60*”) można modyfikować bieżące konto ale kontrola ważności będzie przetwarzana na poziomie ekranu (tutaj, nazwa konta powinna zaczynać się od „FR”).
Jeśli strefa pozostała pusta („*”) program uwzględni automatycznie konto domyślne określone w poprzedniej strefie i zautoryzuje jakąkolwiek inną wartość.
Można wykorzystać następujące „symbole wieloznaczne”:

• „*” zastępujący jakikolwiek ciąg znaków,
• „?” zastępujący pojedynczy znak.

Jeśli ekran jest pusty, konto dodawane jest do grupy bezpośrednio, ale można je usunąć kasując pozycję. W przeciwnym wypadku, jeśli zostało dodane przy pomocy ekranu, pozycja nie może zostać skasowana i nie jest możliwe usunięcie łącza.

• Adres (pole CODADR)

Ten kod umożliwia identyfikację różnych adresów powiązanych z zarządzanym rekordem (użytkownik, firma, lokalizacja, kontrahenci wszystkich typów itd.).
Dla danego rekordu, każdy kod jest unikatowy.
Ogólnie rzecz ujmując wprowadzenie adresu dla każdego rekordu jest obowiązkowe, a jeden z adresów musi być zadeklarowany jako adres domyślny przy pomocy odpowiedniego pola.

Nie można zmienić ani usunąć kodu adresu po tym, jak został on użyty na poziomie numeru rachunku bankowego lub umowy.
W takim przypadku, zmiana bądź usunięcie adresu możliwe jest dopiero po wcześniejszym usunięciu go z numeru rachunku bankowego lub umowy.

• Kod (pole XCODADR)

• pole XBPADES

• Kraj (pole XBPACRY)

• pole XCRYNAM

• pole XADDLIG1

• pole XADDLIG2

• pole XADDLIG3

• PC (pole XPOSCOD)

• Miasto (pole XCTY)

• pole ITINERAIRE

Kliknięcie na tę ikonę otworzy stronę z mapą umożliwiającą usytuowanie wprowadzanego adresu.

• Region (hrabstwo, stan ..) (pole XSAT)

• Strona internetowa (pole XFCYWEB)

• Identyfikator zewn. (pole XEXTNUM)

• Adres domyślny (pole XBPAADDFLG)

• pole XTEL1

• pole XTEL2

• pole XTEL3

• pole XTEL4

• pole XTEL5

• pole XWEB1

• pole XWEB2

• pole XWEB3

• pole XWEB4

• pole XWEB5

• Kraj (pole BIDCRY)

Ten kod pozwala na zidentyfikowanie kraju powiązanego z kontem bankowym.

Tabela krajów, z której brany jest ten kod grupuje przydatne informacje do kontroli, zwłaszcza:

• format numeru telefonu,
• format numeru identyfikacyjnego firmy lub działalności (we Francji SIRET, NAF),
• format kodu pocztowego,
• format kodu numeru rachunku bankowego.

• IBAN (pole IBAN)

Kod IBAN to międzynarodowa norma pozwalająca na identyfikację kont bankowych według ustrukturyzowanego formatu.
Może być używany w transakcjach krajowych lub międzynarodowych (według kraju).
Kod IBAN składa się z: 

• 4-znakowego prefiksu składającego się z:
  - kodu kraju (2 litery),
  - 2 cyfr kontrolnych.
  Ten prefiks wyświetla się. Jest on obliczany automatycznie podczas wprowadzania informacji o koncie bankowym w polu ID banku.Informacje właściwe dla konta bankowego (do 30 znaków i osobne dla każdego kraju).
• Informacje właściwe dla konta bankowego (do 30 znaków i osobne dla każdego kraju).

 Nie wszystkie kraje używają normy IBAN. Użycie formatu IBAN w kontach bankowych jest kontrolowane przez opcję Kontrola IBAN, zdefiniowaną w ustawieniachkraju.

• Nr rachunku bankowego (pole BIDNUM)

Ten numer identyfikuje konto bankowe w danym banku i kraju.
Format wprowadzania numeru rachunku bankowego zależy od kraju, w którym siedzibę ma bank.

W celu prawidłowego wprowadzenia numeru rachunku bankowego, należy wcześniej zdefiniować format wprowadzania w tabeli Kraj i zaznaczyć pole Kontrola IBAN dla krajów, które akceptują ten format.

 W przypadku użycia kodu IBAN, to pole musi zawierać wyłącznie część, która rozpoczyna się od piątego znaku kodu, odpowiadającą kontu bankowemu. 4 pierwsze znaki IBAN (kod kraju i cyfry kontrolne) obliczane są automatycznie i wyświetlają się w polu IBAN.

• Domyślne (pole BIDNUMFLG)

To pole pozwala ustalić czy ten numer konta bankowego jest domyślnie używany podczas rozliczeń (domyślnie bardziej szczegółowa reguła).

• Adr. (pole BIDBPAADD)

To pole wskazuje kod adresu numeru rachunku bankowego kontrolowany w kodach adresu zarządzanej jednostki (firma, lokalizacja, klient, dostawca itp.).

Kod adresu jest używany do zdefiniowania domyślnego numeru rachunku bankowego w kontekstach rozliczeń, w przypadku, gdy adres jest znany.

• Wal. (pole BIDCUR)

Ten kod pozwala na zidentyfikowanie waluty powiązanej z kontem bankowym.
Kontrolowany jest w tabeli walut.

Zalecane jest użycie kodowania ISO podczas tworzenia nowej waluty.

• Nr klienta BVR (pole BVRNUM)

• Oddział (pole PAB1)

To pole, wymagane dla płatności, definiuje bank płatności powiązany z numerem konta. Pierwsza pozycja zawiera nazwę banku.

• Beneficjent (pole BNF)

To pole wskazuje beneficjenta konta bankowego (osobę fizyczną lub prawną).

• Przekaz 2 (pole PAB2)

• Adres 3 (pole PAB3)

• Adres 4 (pole PAB4)

• BIC (pole BICCOD)

Aby dokonać automatycznego przetworzenia poleceń zapłaty bank wystawcy polecenia potrzebuje kodu BIC banku beneficjenta. Ten kod jest taki sam, jak identyfikator ISO zarządzany przez międzynarodowy system bankowy, a w szczególności przez system SWIFT, międzynarodową sieć komunikacji elektronicznej między agentami na rynkach finansowych.

Kod BIC jest jedynym ustandaryzowanym identyfikatorem instytucji finansowych na poziomie międzynarodowym. Wszystkie banki posiadają kod BIC, nawet jeśli nie przynależą do sieci SWIFT.

Kod BIC może składać się z 8 lub 11 znaków. W obydwu przypadkach pierwsze 8 znaków kodu BIC opisuje ogólnie rzecz biorąc siedzibę banków i są ustrukturyzowane w formacie BBBB KK AA, gdzie:

• BBBB to mnemoniczny identyfikator instytucji finansowej,
• KK to kod ISO kraju,
• AA to kod usługi, zazwyczaj kod geograficzny.

• Bank pośredniczący (pole MIDPAB1)

W niektórych wymianach handlowych na żądanie kontrahenta lub banków będących wystawcami płatności czasami używany jest bank pośredniczący. W tym celu należy wprowadzić informacje identyfikujące ten bank (kod BIC, siedzibę banku, kraj). Te informacje są opcjonalne (jeśli nie zostały one uzupełnione to żaden bank pośredniczący nie jest konieczny).

• Przekaz 1 (pole MIDPAB2)

• Przekaz 2 (pole MIDPAB3)

• Adres 3 (pole MIDPAB4)

• BIC (pole MIDBICCOD)

• Kraj (pole MIDCRY)

• Kraj (pole BIDCRY)

Ten kod pozwala na zidentyfikowanie kraju powiązanego z kontem bankowym.

Tabela krajów, z której brany jest ten kod grupuje przydatne informacje do kontroli, zwłaszcza:

• format numeru telefonu,
• format numeru identyfikacyjnego firmy lub działalności (we Francji SIRET, NAF),
• format kodu pocztowego,
• format kodu numeru rachunku bankowego.

• IBAN (pole IBAN)

Kod IBAN to międzynarodowa norma pozwalająca na identyfikację kont bankowych według ustrukturyzowanego formatu.
Może być używany w transakcjach krajowych lub międzynarodowych (według kraju).
Kod IBAN składa się z: 

• 4-znakowego prefiksu składającego się z:
  - kodu kraju (2 litery),
  - 2 cyfr kontrolnych.
  Ten prefiks wyświetla się. Jest on obliczany automatycznie podczas wprowadzania informacji o koncie bankowym w polu ID banku.Informacje właściwe dla konta bankowego (do 30 znaków i osobne dla każdego kraju).
• Informacje właściwe dla konta bankowego (do 30 znaków i osobne dla każdego kraju).

 Nie wszystkie kraje używają normy IBAN. Użycie formatu IBAN w kontach bankowych jest kontrolowane przez opcję Kontrola IBAN, zdefiniowaną w ustawieniachkraju.

• Nr rachunku bankowego (pole BIDNUM)

Ten numer identyfikuje konto bankowe w danym banku i kraju.
Format wprowadzania numeru rachunku bankowego zależy od kraju, w którym siedzibę ma bank.

W celu prawidłowego wprowadzenia numeru rachunku bankowego, należy wcześniej zdefiniować format wprowadzania w tabeli Kraj i zaznaczyć pole Kontrola IBAN dla krajów, które akceptują ten format.

 W przypadku użycia kodu IBAN, to pole musi zawierać wyłącznie część, która rozpoczyna się od piątego znaku kodu, odpowiadającą kontu bankowemu. 4 pierwsze znaki IBAN (kod kraju i cyfry kontrolne) obliczane są automatycznie i wyświetlają się w polu IBAN.

• Domyślne (pole BIDNUMFLG)

To pole pozwala ustalić czy ten numer konta bankowego jest domyślnie używany podczas rozliczeń (domyślnie bardziej szczegółowa reguła).

• Adr. (pole BIDBPAADD)

To pole wskazuje kod adresu numeru rachunku bankowego kontrolowany w kodach adresu zarządzanej jednostki (firma, lokalizacja, klient, dostawca itp.).

Kod adresu jest używany do zdefiniowania domyślnego numeru rachunku bankowego w kontekstach rozliczeń, w przypadku, gdy adres jest znany.

• Wal. (pole BIDCUR)

Ten kod pozwala na zidentyfikowanie waluty powiązanej z kontem bankowym.
Kontrolowany jest w tabeli walut.

Zalecane jest użycie kodowania ISO podczas tworzenia nowej waluty.

• Nr klienta BVR (pole BVRNUM)

• Oddział (pole PAB1)

To pole, wymagane dla płatności, definiuje bank płatności powiązany z numerem konta. Pierwsza pozycja zawiera nazwę banku.

• Beneficjent (pole BNF)

To pole wskazuje beneficjenta konta bankowego (osobę fizyczną lub prawną).

• Przekaz 2 (pole PAB2)

• Adres 3 (pole PAB3)

• Adres 4 (pole PAB4)

• BIC (pole BICCOD)

Aby dokonać automatycznego przetworzenia poleceń zapłaty bank wystawcy polecenia potrzebuje kodu BIC banku beneficjenta. Ten kod jest taki sam, jak identyfikator ISO zarządzany przez międzynarodowy system bankowy, a w szczególności przez system SWIFT, międzynarodową sieć komunikacji elektronicznej między agentami na rynkach finansowych.

Kod BIC jest jedynym ustandaryzowanym identyfikatorem instytucji finansowych na poziomie międzynarodowym. Wszystkie banki posiadają kod BIC, nawet jeśli nie przynależą do sieci SWIFT.

Kod BIC może składać się z 8 lub 11 znaków. W obydwu przypadkach pierwsze 8 znaków kodu BIC opisuje ogólnie rzecz biorąc siedzibę banków i są ustrukturyzowane w formacie BBBB KK AA, gdzie:

• BBBB to mnemoniczny identyfikator instytucji finansowej,
• KK to kod ISO kraju,
• AA to kod usługi, zazwyczaj kod geograficzny.

• Bank pośredniczący (pole MIDPAB1)

W niektórych wymianach handlowych na żądanie kontrahenta lub banków będących wystawcami płatności czasami używany jest bank pośredniczący. W tym celu należy wprowadzić informacje identyfikujące ten bank (kod BIC, siedzibę banku, kraj). Te informacje są opcjonalne (jeśli nie zostały one uzupełnione to żaden bank pośredniczący nie jest konieczny).

• Przekaz 1 (pole MIDPAB2)

• Przekaz 2 (pole MIDPAB3)

• Adres 3 (pole MIDPAB4)

• BIC (pole MIDBICCOD)

• Kraj (pole MIDCRY)